Yeşil Anı Kutusu

N.Demirezer'e

İkindi vakti yaklaşıyordu. Ev arkadaşı olan yalnızlıkla sohbet etmeye başlamıştı. Yalnızlıkla olan sohbetine ara verip çay demlemek için mutfağa gitti. Severdi çayı ve sigarayı. Porselen çaydanlığı seçti çay demlemek için. Daha bir başka oluyordu porselen demlikte çay ve Nazlıhan bunu çok iyi biliyordu.

Dışarıda inanılmaz derecede soğuk vardı ve zayıf insanları uçuracak kadar kuvvetli bir rüzgâr esiyordu. Bir an pencerenin önünde öylece kalakaldı. Bacaların etrafını çeviren sığırcık kuşlarını izledi. Isınmak için çektikleri sıkıntıyı düşündü. Ardından da mendil satan çocukları ve camsız evlerde uyuyanları düşündü. Ânî bir hızla kaloriferin yanından ayrıldı.

Düşünceler âleminde seyahat ederken kapı çaldı. Yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açtı. “Kim o?” demeyi unutmuştu. Annesi olsaydı ne kadar kızardı, kim bilir... Kapıda çok sevdiği bir arkadaşı vardı. Evet, İbrahim’ di gelen.

— Ben, dedi İbrahim. Sohbet etmek için geldim, birer çay içer miyiz?

“Buyur” dedi Nazlıhan büyük bir sevinçle. Yalnızlığını bozan insanları severdi. Salona geçtiler. Nazlıhan, evin en güzel köşesini arkadaşına nazik bir işaretle gösterdi. Oturdular. Bir süre sessizlik hüküm sürdü odada. Nazlıhan “Bu sessizliği bozmalıyım” dedi içinden.

Nazik bir hareketle sehpanın üzerindeki teybe uzandı. Sürekli dinlediği şarkıyı tekrar başa sarıp, sesini açtı. İkisinin de sevdiği bir şarkıydı çalan.

“Hatırla sevgili o eski günleri çocuklar gibi”

Şarkıyla birlikte sökün eden duygu seline karşı koyamayıp maziye doğru sürüklendiler. Birbirlerine anılarını anlatmaya başladılar. Eski günleri anımsayıp mutlu olmaktı istekleri. Güzel cümlelerle konuşmalarını süsleyip sohbet ediyorlardı. Birden;

—Çay, dedi Nazlıhan. Çayı ocakta unuttum.

Hemen mutfağa koştu. Ateşi biraz kıstıktan sonra bardakları hazırlayıp salona geldi. Ardından çayı getirdi. İbrahim’ in sevdiği ince belli bardaklara demli çayla dolduruldu.

—Madem anılardan konuşuyoruz, dedi Nazlıhan tebessüm ederek. O zaman bir sürpriz yapayım.

Nazlıhan odadan çıktı. Aradan birkaç dakika geçti ve elinde yeşil bir kutuyla geri geldi. Nazlıhan odaya döndüğünde İbrahim bir sigara daha yakmış şarkıyı dinliyordu.

“Efkâr mektubudur aşkın, sözsüz okunur
Yalan dünya dört mevsimde bir bahar olur.“

—İbrahim, bu benim anı kutum dedi Nazlıhan. İçinde yıllardan beri sakladığım hediyeler, mektuplar ve unuttuklarımı hatırlatacak birçok eşya var.

Elindeki yeşil, sert ve derince olan kutunun kapağını yavaşça açtı. Anılarının canını acıtmak istemiyormuş gibi dikkatli ve tedirgindi. Elini kutunun içine soktu ve küçücük bir kutu çıkardı.

—İbrahim, dedi Nazlıhan. Bu kutucukta kuzenimin oğlunun ilk çıkan dişi var. Onun küçük dişini yıllar sonra gösterebilmek için saklıyorum.

Yüzüne çok yakışan tebessüm, Nazlıhan’ın yüzünde yeniden belirdi. Kuzeninin oğlunun dişini küçük kutuya, küçük kutuyu da “yeşil anı kutusu”nun içine yavaşça bıraktı. Derin bir nefes aldıktan sonra başka bir anısını çıkardı
hasretle.

—Bu da en sevdiğim arkadaşımla gittiğimiz sinemaların biletleridir, dedi Nazlıhan. Bak, biletler yarımdır. Diğer yarıları da o arkadaşımda...

Onları da özenle “yeşil anı kutusu”na yerleştirdi.
Bu arada İbrahim, Nazlıhan’ın gözlerinde egemenliğini ilân eden hüznü izliyordu. Nazlıhan boşalan bardakları tekrar doldurdu. İnce belli bardakların içinde çırpınıyor ardından da boğuluyordu sevinç taneleri...

Nazlıhan “yeşil anı kutusu”nun içinden bir anısını daha çıkardı; fakat bu sefer yüzünde tebessüm değil hüzün vardı. Elindeki saati göstererek;

—Bu saat teyzemin on bir yıl önce hediye ettiği saat, diyebildi ancak.

Gözleri dolmuştu. Kısık ve titrek bir sesle teyzesinin vefat ettiğini söyledi. Odayı bir ölüm korkusu kaplamıştı. Nazlıhan odanın korkunçluğunu başarıyla sildi. Yeşil anı kutusunun içinden üç tane top çıkararak yapmıştı bunu...

—Bu küçük toplar ilkokul arkadaşlarımındı, dedi Nazlıhan. Teneffüslerde sınıfın içinde oynarlardı bunlarla. Toplar da sıraların altına kaçar ya da köşelere saklanırlardı. Ben de bulabildiklerimi aldım, anı kutumda bir yer verdim onlara. Arkadaşlarım hâlâ bu topların kaybolduklarını sansınlar. Benim çaldığımdan haberleri yok. İleride çocuklarına veririm, ödeşiriz.

En çok bu anısını anlatırken gülmüştü Nazlıhan. Söyledim ya; gerçekten yakışıyordu gülmek yüzüne ve gözlerine...
Tekrar tekrar dinledikleri şarkı hâlâ devam ediyordu.

“Varsın eller gönül yarası kapanır sansın
Kabuğun altında sevgili, sen kanayansın”

İbrahim şarkının sözlerini dinlerken gözlerini pencereye çevirdi. Bu şarkının en sevdiği kısmı burasıydı. Eşlik etmeyi de ihmal etmemişti. Dışarıda kızaran gökyüzünü izliyordu. Sığırcık kuşları baca kenarlarından sıkılmış olmalılar. Dans ediyorlardı güneşe en yakın yerde.

İki dost mazi koridorunu adımlamaya devam ediyorlardı.
Nazlıhan’ın elinde bu sefer birkaç küçük kâğıt parçası vardı. İkiye katlı olan kâğıtları özenle açışı onlara ne kadar değer verdiğini belli ediyordu.

—Bunlar, dedi Nazlıhan. Sevdiğimin en son satırları...

Kâğıtta yazılanları okuyordu. Çok hızlı çeviriyordu kâğıtları. İbrahim, Nazlıhan’ın yazılanları ezberlediğini düşündü.

—Yıllardır saklıyorum bunları, dedi Nazlıhan. O her şeyin silindiğini, yırtıldığını, kaybolduğunu, unutulduğunu biliyor. Ve hep öyle bilecek!